„Święci nie przemijają. Święci żyją świętymi i pragną świętości”



Umiłowani Diecezjanie!

W Niedzielę Miłosierdzia Bożego, 27 kwietnia br., Kościół otrzyma wspaniały dar w postaci kanonizacji dwóch wielkich papieży: bł. Jana XXIII i bł. Jana Pawła II. Dla nas Polaków szczególnie ważna i bliska jest postać naszego wielkiego Rodaka, którego krzepiące i pełne ojcowskiej dobroci słowa wiodły nas drogą wiary, prawdy i miłości przez wszystkie lata sprawowania przez Niego posługi Piotrowej. Myślą i sercem pragniemy podążać wytyczonym przez Niego duchowym szlakiem prowadzącym ku pełni świętości, której niedościgniony przykład odnajdujemy w pięknie Jego człowieczeństwa – zarówno w pogodnej twarzy dobrego ojca, jak i w przeszytym cierpieniem obliczu, tak bardzo podobnym do oblicza Ukrzyżowanego Chrystusa.

1. Jako wspólnota tarnowskiego Kościoła dwukrotnie przeżywaliśmy wizytę Jana Pawła II na naszej ziemi. Tarnów i Stary Sącz stały się papieską amboną, z której Jan Paweł II wypowiedział do nas słowa umocnienia w wierze, pokrzepienia na pielgrzymkę życia, a tym samym pozostawił tarnowskim diecezjanom swój duchowy testament. Bł. Jan Paweł II – jak pamiętamy – wielokrotnie przywoływał swoje związki z diecezją tarnowską i podkreślał jak bardzo bliska była mu pobożność i mocna wiara ludu tej ziemi, z której również On czerpał swą duchową siłę do służby Kościołowi. Nauczanie bł. Jana Pawła II przyjmujemy świadomi religijnego i kulturowego dziedzictwa naszej diecezji, którą Papież nazwał ziemią Świętych i Błogosławionych. Przekazywane w ciągłości pokoleń chrześcijańskie dziedzictwo zobowiązuje nas do jego nieustannego pomnażania, przede wszystkim na drodze codziennego życia według wskazań Chrystusowej Ewangelii.

Podczas pielgrzymki do Ojczyzny w 1999 roku, na sądeckiej ziemi, Ojciec Święty wypowiedział znamienne słowa: „Święci nie przemijają. Święci żyją świętymi i pragną świętości”. Zaś 10 czerwca 1987 r. w Tarnowie postawił pytanie: „Czyż święci są po to, ażeby zawstydzać?” I odpowiedział na nie: „Tak. Mogą być i po to. Czasem konieczny jest taki zbawczy wstyd, ażeby zobaczyć człowieka w całej prawdzie. Potrzebny jest, ażeby odkryć lub odkryć na nowo właściwą hierarchię wartości. Potrzebny jest nam wszystkim, starym i młodym.”

Pierwszym powołaniem każdego chrześcijanina jest świętość – zaprzeczenie bylejakości, niestałości i rutyny. Kilka dni temu, w Środę Popielcową, wkroczyliśmy na wielkopostną drogę duchowej przemiany ku większej doskonałości. Przewodnikiem na niej chcemy uczynić bł. Jana Pawła II, który pod tak wieloma względami zawstydza nas swoją świętością. Prosimy Go zarazem, aby sam będąc zjednoczony z Jezusem Chrystusem prowadził nas do Niego i czuwał nad nami, byśmy jeszcze bardziej mogli zbliżyć się do naszego Odkupiciela.

2. Droga wiodąca ku świętości jest drogą duchowych zmagań poprzez które dojrzewamy w wierności wobec Boga. Odczytane dzisiaj Słowo Boże odsłania przed nami tajemnicę pokusy i zła, niewierności i grzechu. Konfrontuje nas z tym wszystkim, co nie jest świętością, ale jej zaprzeczeniem. Pokusa i zło towarzyszą nam na co dzień w życiu osobistym i społecznym. Trzeba zatem spojrzeć w oczy prawdzie o naszej ułomności i grzeszności. Ta trudna czasem konfrontacja nie dokonuje się jednak w pustce, lecz w świetle prawdy o krzyżu Chrystusa i nieskończonym Miłosierdziu Bożym. Dlatego ostatecznie zbliża nas ona do Boga i nawzajem do siebie, a przez to zbliża również ku świętości.

Jezus Chrystus, głodny i kuszony na pustyni, przypomina nam, że „nie samym chlebem żyje człowiek, lecz każdym słowem, które pochodzi z ust Bożych” (Mt 4,4). Potrzebujemy pożywienia i musimy zabiegać o chleb powszedni, ale przecież zasięg ludzkich pragnień, potrzeb i celów jest znacznie szerszy. Horyzont człowieka otwiera się na perspektywę wieczności i świętości, dlatego chcemy wiedzieć, skąd przychodzimy i dokąd zmierzamy. Potrzebujemy prawdy o naszym losie pielgrzymów, zdążających do życia w Bogu i z Bogiem. Tylko On potrafi zaspokoić do końca najgłębsze pragnienia ludzkiego serca. Tylko Jemu możemy i powinniśmy się kłaniać, i Jemu samemu służyć.

Cierpienie, męka i śmierć Chrystusa były odpowiedzią Boga na grzech człowieka, który ugiął się pod naporem trzech zasadniczych pokus. Wszyscy jesteśmy wezwani by dokonać w swych sumieniach poważnego wyboru – opowiedzieć się po stronie Chrystusa lub w prawdzie przyznać się, iż świadomie odrzucany wskazaną przez Niego drogę. Wybór tego, co proponuje szatan przedstawiając trzy pokusy, daje ułudę przebywania w ogrodzie rozkoszy, w atmosferze euforii i przyjemności. Uniesienie jednak szybko mija, a wówczas pojawiają się ciernie, osty i smak bolesnego rozgoryczenia. Opowiedzenie się po stronie Chrystusa wiedzie nas wraz z Nim na pustynię, gdzie w trudzie i cierpieniu dokonuje się nasze oczyszczenie i uświęcenie. To wszystko jednak prowadzi ostatecznie do ogrodu prawdziwej radości i wiecznej chwały.

Przez prawie 27 lat swego pontyfikatu bł. Jan Paweł II uczył nas dokonywania właściwych wyborów i podejmowania odpowiedzialnych decyzji, których konsekwencje nie zatrzymują się jedynie w doczesności lecz sięgają w wieczność. Od samego początku pontyfikatu Jan Paweł II postawił w centrum uwagi Osobę Chrystusa, Odkupiciela człowieka. Wzywał, aby pozwolono Mu „mówić do człowieka”, aby otworzono przed Nim „granice państw, ustrojów ekonomicznych i politycznych, szerokich dziedzin kultury, cywilizacji, rozwoju” (22 X 1978). Ojciec Święty rozumiał człowieka, jego słabości, uwikłania i zagubienie. Nikogo nie potępiał, ale też nie przemilczał trudnych problemów. Wiedział, że człowieka stać na więcej, że jest on stworzony do większych rzeczy. Dobrze rozumieli to młodzi, którym Papież ukazywał ideały i szanse na budowanie lepszego świata, bardziej sprawiedliwego i solidarnego. Uczył ich wymagać od siebie, nawet gdyby inni od nich nie wymagali niczego. Bł. Jan Paweł II głosił prawdę o Miłosierdziu Bożym. Ta prawda towarzyszy naszemu pokoleniu i jest odpowiedzią na nasze lęki i zagrożenia, tęsknoty i nadzieje.

Drodzy Siostry i Bracia!

3. „Święci nie przemijają. Święci żyją świętymi i pragną świętości”. Święte życie bł. Jana Pawła II poprzez dar Jego kanonizacji nabierze jeszcze mocniejszego blasku. Wielkim zadaniem dla całego Kościoła jest zmierzenie się z ogromną spuścizną nauczania bł. Jana Pawła II. Ojciec Święty zostawił nam skarb swego nauczania. Skarb ten jest dla Kościoła, a chyba w szczególny sposób dla Polaków, bardzo wielkim wyzwaniem i zachętą do refleksji oraz do rachunku sumienia. Jesteśmy to wini naszemu wielkiemu Rodakowi, zwłaszcza, że – jak zauważono wielokrotnie podczas Jego pielgrzymek do Ojczyzny – Polacy chętniej oklaskiwali Papieża, niż brali sobie do serca, tak na poważnie, Jego słowa.

Dlatego też gorąco zachęcam Was, byście w okresie Wielkiego Postu, który w tym roku jest również czasem przygotowania do kanonizacji bł. Jana Pawła II, sięgnęli do Jego nauczania. Waszej uwadze polecam szczególnie treści wypowiedziane podczas pobytu w Tarnowie i Starym Sączu, a także głębokie – wręcz prorocze rozważania na temat Dekalogu, wygłoszone w czasie pielgrzymki do Ojczyzny w roku 1991. Papieska refleksja na kanwie 10 Bożych Przykazań jest poruszającą serca i sumienia katechezą, o której nie wolno nam zapomnieć i której nie możemy zaprzepaścić.

Bł. Jan Paweł II jest apostołem Bożego Miłosierdzia. Jego relikwie wraz z relikwiami św. Siostry Faustyny i obrazem Jezu, ufam Tobie nawiedzają w tym czasie poszczególne wspólnoty parafialne naszej diecezji. Tajemnica Bożego Miłosierdzia otwiera się dla nas szczególnie w darze dobrze przeżytej spowiedzi świętej. Chciejmy skorzystać z okazji ponownego wkroczenia na drogę duchowej odnowy, sakramentalnego pojednania z Bogiem i bliźnimi oraz zastanowienia się, dokonania rachunku sumienia i opamiętania, jeśli pobłądziliśmy w życiu popadając w odmęty zła.

Ważnym elementem przygotowania do kanonizacji może być także czynna miłość bliźniego wyrażająca się w uczynkach miłosierdzia. O „wyobraźnię miłosierdzia” apelował bł. Jan Paweł II w czasie swojej pielgrzymki do sanktuarium Bożego Miłosierdzia w Łagiewnikach.

Zachęcam także, byście w Waszych rodzinach mieli swój program przygotowania, świętowania i dziękczynienia za kanonizację bł. Jana Pawła II. Niech Wasze rodziny stają się domowymi Kościołami gromadzącymi się na modlitwie i czytaniu Pisma Świętego. Umiejmy sobie wybaczyć wszelkie urazy, byśmy z czystym sercem świętowali i trwali w dziękczynieniu.

Bezpośrednim duchowym przygotowaniem do kanonizacji bł. Jana Pawła II będzie Nowenna przed Niedzielą Miłosierdzia Bożego, odprawiana we wszystkich parafiach naszej diecezji, począwszy od Wielkiego Piątku, a skończywszy w sobotę poprzedzającą kanonizację.

Niektórzy z nas udadzą się do Rzymu – w pielgrzymkach bądź indywidualnie – aby bezpośrednio uczestniczyć w uroczystościach kanonizacyjnych. Inni, którzy pozostaną w swych domach, będą mogli uczestniczyć w tej uroczystości za pośrednictwem telewizji. Gorąco zachęcam, aby w pobożnym i modlitewnym skupieniu złączyć się z wszystkimi wiernymi, którzy w Rzymie i na całym świecie będą tworzyć wspólnotę modlącego się Kościoła w  jedności z nowymi Świętymi. Nie zapomnijmy w tym dniu o osobistym udziale w niedzielnej Eucharystii i przyjęciu Komunii św.

Umiłowani Diecezjanie!

Wdzięczni Bogu za dar Ojca Świętego Jana Pawła II podejmujemy wspólnie wielkopostną drogę przygotowania się do Jego kanonizacji. Podejmując wysiłek pracy nad sobą, kształtowania sumień oraz troski o poziom naszego życia religijnego, przyjmijmy na koniec słowa naszego błogosławionego Rodaka, które wypowiedział w Starym Sączy. Są one dla nas otwartym programem domagającym się nieustannego przenoszenia na praktykę życia: „Niech polska rodzina dochowa wiary Chrystusowi! Trwajcie mocno przy Chrystusie, aby On trwał w was! Nie pozwólcie, aby w waszych sercach, w sercach ojców i matek, synów i córek zagasło światło Jego świętości. Niech blask tego światła kształtuje przyszłe pokolenia świętych, na chwałę imienia Bożego!” (Stary Sącz, 16 VI 1999).

W duchu tych papieskich wskazań oraz na czas rozpoczętej wielkopostnej drogi odnowy życia religijnego udzielam Wam pasterskiego błogosławieństwa: W imię Ojca i Syna, i Ducha Świętego. Amen.

† Andrzej Jeż

BISKUP TARNOWSKI