„Jego miłosierdzie z pokolenia na pokolenie”

Umiłowani Diecezjanie!

Druga Niedziela Wielkanocna jest przeżywana w całym Kościele od roku 2000, jako „Niedziela Miłosierdzia Bożego”. Takie było życzenie samego Jezusa Chrystusa, który wyraził je wobec siostry Faustyny. Pragnął tego głęboko również bł. Jan Paweł II – gorący wyznawca i czciciel Bożego Miłosierdzia.

Tajemnica Miłosierdzia oznacza bowiem, że człowiek grzeszny, który odwrócił się od Boga, mocą ofiary krzyżowej i zmartwychwstania Chrystusa został ponownie przywrócony Bogu, jako Boże dziecko. Jest to wyłączne dzieło Bożego Miłosierdzia, które oznacza pochylenie się nieskończonej miłości nad słabością i grzechem człowieka. Oznacza ono wydobywanie spod nawarstwień zła ukrytego dobra, które tkwi w każdym człowieku, o którym Biblia mówi, jako najważniejszym dziele stworzenia: „widział Bóg, że wszystko, co uczynił, było bardzo dobre” (Rdz 1,31). Wielkość Bożego Miłosierdzia ukazuje się nader wyraźnie, gdy rozważamy, kim jest Bóg, a kim jest człowiek.

Stłuczony dzban nigdy nie odzyska swego pierwotnego piękna. Nawet jeżeli zostanie starannie sklejony, bezpowrotnie utracił już swoją szlachetność i na zawsze pozostaną na nim ślady rozbicia. Dzięki tajemnicy Bożego Miłosierdzia, człowiek zniekształcony i rozbity przez grzech może odzyskać swoje pierwotne piękno i stać się na powrót obrazem i odbiciem dobroci i miłości samego Boga. Człowiek potrzebuje Boga wielkiego w swoim Miłosierdziu, który jest gotów przebaczyć mu nawet największe winy. Bez miłosiernego przebaczenia, ofiarowanego ludzkości za cenę bezmiaru cierpień Syna Bożego, nie ma ludzkiego szczęścia.

Umiłowani Siostry i Bracia!

Wyrazem kultu Miłosierdzia Bożego jest znany na całym świecie obraz Jezusa Miłosiernego z podpisem: „Jezu, ufam Tobie!”. Jak pokazuje praktyka i potwierdzają to liczne świadectwa wiernych, w obliczu tego obrazu dokonało się wiele nawróceń, cudów przemiany serca oraz uzdrowień z chorób duszy i ciała. Przed tym obrazem wielu mogło doświadczyć, jak niezmierzone są zdroje Bożej dobroci, która ogarnia naszą codzienność i wypełnia ją obfitością swoich łask. Świadectwa te stanowią wymowne potwierdzenie słów Jezusa, które św. siostra Faustyna zapisała w swoim Dzienniczku: „…jest wiele dusz pociągniętych do mojej miłości przez obraz ten” (nr 1379).

Diecezja Tarnowska przygotowuje się do peregrynacji obrazu Jezusa Miłosiernego oraz relikwii św. siostry Faustyny i bł. Jana Pawła II. Obraz i relikwie przejmiemy od Archidiecezji Krakowskiej. Peregrynacja rozpocznie się w dniu 14 września o godzinie 15.00, w Starym Sączu przy ołtarzu papieskim. Uroczystości będzie przewodniczył Metropolita Krakowski, kardynał Stanisław Dziwisz. Będzie to miało miejsce w liturgiczne święto Podwyższenia Krzyża Świętego. Pragniemy bowiem, aby właśnie perspektywa Krzyża Chrystusa towarzyszyła nam nieustannie w naszym życiu i otwierała nas na przyjęcie łaski Bożego Miłosierdzia: „Krzyż – jak mówił bł. Jan Paweł II – stanowi najgłębsze pochylenie się Bóstwa nad człowiekiem. Krzyż stanowi jakby dotknięcie odwieczną miłością najboleśniejszych ran ziemskiej egzystencji człowieka” (Łagiewniki, 17 sierpnia 2002 r.).

Hasłem pielgrzymowania obrazu Jezusa Miłosiernego w naszej Diecezji będą słowa: „Jego miłosierdzie z pokolenia na pokolenie” (Łk 1,50). Pragniemy, aby Miłosierny Chrystus, nawiedzający nasze wspólnoty parafialne, a przez nie wkraczający w progi każdego chrześcijańskiego domu, umocnił nas do wiernego trwania w pięknej tradycji naszych przodków. Prosimy Miłosiernego Pana, aby pozwolił nam zapisywać kolejne karty historii naszej Diecezji pięknem człowieczeństwa, ofiarnością życia, codziennym wzrastaniem w świętości oraz wiernością wobec Boga, Ojczyzny i drugiego człowieka.

Przez prawie dwa lata obraz Jezusa Miłosiernego oraz relikwie św. siostry Faustyny i bł. Jana Pawła II – apostołów Bożego Miłosierdzia, będą pielgrzymować po naszej ziemi, pragnąc niejako spotkać się z każdym osobiście w realiach codziennego życia. Będą dyskretnie pytać o teraźniejszość i przyszłość naszych rodzin, parafii, wspólnot, relacji małżeńskich, sąsiedzkich, o atmosferę w szpitalach, szkołach i miejscach pracy. Będą stawiać pytanie o codzienną wierność, uczynną miłość wobec bliźniego, przeżywanie cierpienia, samotności i niepewności o kolejny dzień. Dlatego pragniemy ciągle dorastać do postawy miłosierdzia na wzór Miłosiernego Serca Bożego. Jako wspólnota tarnowskiego Kościoła chcemy podjąć duchowe i zewnętrzne przygotowanie, aby dobrze przeżyć czas nawiedzenia i nie rozminąć się z przychodzącym Panem.

Szczególną formą przygotowania będą prowadzone w poszczególnych parafiach rekolekcje i misje święte. Są one czasem wsłuchiwania się w głos Boga rozbrzmiewający w Słowie Bożym oraz okazją do przeżycia spotkania z Nim w sakramencie pokuty i w ten sposób wkroczenia na drogę duchowej odnowy. Rekolekcje i spotkanie z tajemnicą Bożego Miłosierdzia tworzą przestrzeń do refleksji, zastanowienia się, dokonania rachunku sumienia i opamiętania się, jeśli pobłądziliśmy w życiu popadając w odmęty zła.

Ważnym elementem przygotowania do peregrynacji może być również indywidualne lub wspólnotowe pielgrzymowanie do Sanktuarium Bożego Miłosierdzia w Łagiewnikach. Bóg wybrał to miejsce na Stolicę Miłosierdzia. Stąd bowiem wyszło ono na świat i znane jest dzisiaj w najodleglejszych zakątkach świata, pośród ludzi różnych kultur, ras i narodów. Wierzymy, że niezgłębione Miłosierdzie Boże jest nadzieją dla całej ludzkości, ponieważ w nim odkrywamy Boga obecnego w świecie. Zewnętrzne pielgrzymowanie do Sanktuarium w Łagiewnikach może pomóc nam w przygotowaniu gleby własnego serca, by doświadczyć w nim przemieniającej mocy Bożego Miłosierdzia, w którym „jak w jasnych promieniach słońca odkrywamy również prawdę o nas samych; o tym, że potrzebujemy miłości, aby wzrastać duchowo i dzielić się miłością. Miłosierdzie Boże jest kluczem do zrozumienia człowieka i jego misji w świecie. Jest nadzieją, która otwiera nas na nieznaną przyszłość i dodaje odwagi do podejmowania wyzwań współczesności” (Jan Paweł II).

Umiłowani Diecezjanie!

Poruszająca i niezwykle wymowna jest prawda o Bożym Miłosierdziu wyrażona w obrazie „Jezu, ufam Tobie!” Chrystus zwrócił się do siostry Faustyny z przesłaniem: „Podaję ludziom naczynie, z którym mają przychodzić po łaski do źródła miłosierdzia. Tym naczyniem jest ten obraz z podpisem: «Jezu, ufam Tobie» (...) Przez obraz ten udzielać będę wiele łask dla dusz, a przeto niech ma przystęp wszelka dusza do niego” (por. Dz., 327,570).

Niech pierwszym owocem przygotowania a później peregrynacji obrazu Jezusa Miłosiernego w naszej Diecezji, będzie ponowne odkrycie bezcennego daru, jakim jest sakrament pokuty i pojednania. W tym sakramencie każdy może doświadczyć łaski Bożego Miłosierdzia i odczuć bliskość boskiego Ojca, który pragnie obdarzyć nas – jak syna marnotrawnego – pocałunkiem przebaczenia i gestem serdecznej zażyłości. W tym sakramencie zawsze spływa na nasze dusze Chrystusowa krew i woda, które wyszły z Jego serca. Niech zrodzi się w nas pragnienie częstego obmywania się w tym nadprzyrodzonym zdroju, ze świadomością słów, które Chrystus wypowiedział do siostry Faustyny: „Kiedy się zbliżasz do spowiedzi, wiedz o tym, że ja sam w konfesjonale czekam na ciebie, zasłaniam się tylko kapłanem, lecz sam działam w duszy”.

Niech owocem naszego spotkania z Jezusem Miłosiernym będzie także powrót do praktyki I piątków miesiąca oraz nabożeństw wynagradzających za grzechy osobiste i całej ludzkości. Ufamy, że peregrynacja obrazu Jezusa Miłosiernego przyczyni się do większej czci Bożego Miłosierdzia w naszych parafiach i rodzinach. Niech Koronka do Miłosierdzia Bożego stanie się modlitwą każdego wierzącego i wszystkich naszych rodzin. W dobie, gdy tak wielu ludzi dotyka ból osamotnienia – i to nie tylko tego, wynikającego z braku bliskości drugiej osoby – ale także z powodu braku poświęcenia drugim czasu i należytej uwagi, niech skutecznym lekarstwem będzie modlitwa wspólnotowa i rodzinna. Stanowi ona również istotny element rodzinnego przekazu wiary następnym pokoleniom. Tymczasem w wielu rodzinach zrezygnowano ze wspólnej modlitwy. Nie brakuje też domów i mieszkań, w których zapomniano o krzyżu czy innym religijnym obrazie umieszczonym na ścianie albo ustawionym w widocznym miejscu. W trwającym Roku Wiary i w kontekście zbliżającej się peregrynacji obrazu Jezusa Miłosiernego, wato powrócić do tych praktyk i znaków Bożej obecności w naszym życiu. Polecam również modlitwie wszystkich Diecezjan sprawę powołań do życia kapłańskiego i zakonnego, którego wymowny przykład dostrzegamy w świadectwie życia i świętości siostry Faustyny i bł. księdza Michała Sopoćki.

Ważnym elementem przygotowania do spotkania z Jezusem Miłosiernym jest czynna miłość bliźniego, wyrażająca się w uczynkach miłosierdzia. Miłosierdzie jest czynną miłością okazywaną drugim ludziom, będącym w różnorakich potrzebach. Potrzeba nam „wyobraźni miłosierdzia”, o którą apelował bł. Jan Paweł II w czasie swojej pielgrzymki do Sanktuarium Bożego Miłosierdzia. Miejsca świadczenia Bożego Miłosierdzia są tak liczne i różnorodne, jak liczne są potrzeby duchowe i materialne, które dotykają człowieka. „Miłość – jak napisał w swej encyklice Benedykt XVI – zawsze będzie konieczna, również w najbardziej sprawiedliwej społeczności. Nie ma takiego sprawiedliwego porządku państwowego, który mógłby sprawić, że posługa miłości byłaby zbędna (…). Zawsze będzie istniało cierpienie, które potrzebuje pocieszenia i pomocy. Zawsze będzie samotność. Zawsze będą sytuacje materialnej potrzeby…” (Deus caritas est, 28). W wielu parafiach naszej diecezji skuteczną pomoc wobec tego rodzaju głodu czynnej miłości niosą wolontariusze Caritas. Gorąco zachęcam do tworzenia parafialnych oddziałów Caritas w tych wspólnotach parafialnych, w których ich jeszcze nie ma. Caritas – miłość miłosierna, należy bowiem do misji Kościoła, tak samo jak głoszenie Słowa Bożego i oddawanie chwały Bogu poprzez sprawowanie liturgii.

Życzę wszystkim Diecezjanom, aby czas przygotowania do peregrynacji obrazu Jezusa Miłosiernego oraz relikwii św. siostry Faustyny i bł. Jana Pawła II, stał się obfitym w duchowe i zewnętrzne owoce spotkaniem z przejmującą wiarę i rozum rzeczywistością Bożego Miłosierdzia. Nasze serca będą gotowe na jej przyjęcie, gdy uwolnią się z więzów grzechu i zapragną szczerego pojednania z Bogiem i drugim człowiekiem. Wyciągnięta przez nas ręka do zgody przypomina nieustanie wyciągniętą ku nam dłoń Miłosiernego Boga, który całą ludzkość pragnie przygarnąć do siebie.

„Nie spocznie ludzkość, dopóki nie zwróci się do Bożego Miłosierdzia!”. Niech te słowa będą dla nas wszystkich gorącą zachętą do przyjęcia łaski Bożego Miłosierdzia.

Na czas owocnego przygotowania do peregrynacji obrazu Jezusa Miłosiernego udzielam wszystkim Diecezjanom błogosławieństwa i ogarniam Was pasterską miłością.

† Andrzej Jeż
BISKUP TARNOWSKI